---

Er zijn twee theorieën over de oprichting van Quibdó, die in 1664 werd gesticht door de evangeliepredikers van de jezuïetenvader. Francisco de Otra en Pedro Cáceres, met de naam Citará en degene die de Antioqueño-mijnwerker, Don Manuel Cañizales, in 1690 heeft opgericht onder de naam Quibdó (Cacique Guasebá y Quibdó); beide feiten behoren tot de zeventiende eeuw en worden voornamelijk bewoond door inheemse volkeren en zwarten.

Het werd een gemeente gebouwd, bij uitvoerend besluit van 30 mei 1823, uitgevaardigd door generaal Francisco de Paula Santander, toen de parochies van Nueva Granada in districten werden gesticht.





De gemeente Quibdó grenst in het noorden aan de gemeente Medio Atrato, in het zuiden aan de gemeenten Río Quito en Lloró, in het oosten aan de gemeente El Carmen de Atrato, in het noordoosten aan het departement Antioquia, aan de Ten westen met de gemeente Alto Baudo.

Het heeft een oppervlakte van 3.337,5 km2 en een bevolking van 97.714 inwoners, wat neerkomt op 32% van het totaal van het departement. 65% bevindt zich in het stedelijk gebied. De gemeentelijke zetel van Quibdó bevindt zich op 5 ° 41´13´´ noorderbreedte en 76 ° 39´40´´ oosterlengte, ten opzichte van de meridiaan van Greenwich; Het is tussen 43 en 53 m.s.n.m. en heeft een gemiddelde temperatuur van 28 ° C.

De gemeente Quibdó is gelegen in de regio van equatoriale rust en komt volgens het Holdrige-systeem (1963) overeen met de leefgebieden van zeer vochtig tropisch woud (bmh - T) en tropisch regenwoud (pb-T). Die worden gekenmerkt door hoge regenval en temperaturen boven 24 ° C. De gemeente Quibdó heeft drie klimaateenheden: Warm super vochtig (Cs), met een geschatte uitbreiding van 275.000 Ha, wat overeenkomt met 82,39% van het grondgebied, waar alle bevolkte centra van de gemeente zich bevinden. Medium super vochtig (Mh), met 47.500 Ha en 14,23%, bevindt de westelijke sector van het Bebaramá-reservaat zich in dit gebied. Zeer koud en koud vochtig en perhumide (Fh), 11.250 Ha, gelijk aan 3,38%, in deze sector zijn er geen populaties.

Omdat Quibdó in het noordwesten van Colombia ligt, op relatief korte afstanden van seismogene bronnen zoals die van Murindó en Bahía Solano, is Quibdó een stad die is gelegen in een gebied met een hoge seismische dreiging, volgens de Colombiaanse code van seismisch resistente constructies (1995 ). Dit wordt aangevuld door het bestaan ​​van zachte bodems, die bijna het hele jaar door verzadigd zijn, een situatie die de gebouwen van de stad kwetsbaarder maakt voor seismische pieken. Volgens de historische informatie en het instrumentele record in Colombia, zijn er in de directe omgeving van Quibdó geen seismische bronnen die aardbevingen kunnen veroorzaken die aanzienlijke schade aan gebouwen en stedelijke infrastructuur veroorzaken. De aardbevingsbronnen van Murindó en Bahía Solano hebben echter een belangrijke invloed op de stad. Om deze trend te ruimtelijk te maken, wordt de geo-instabiliteitskaart gepresenteerd, waar 97,9% van het grondgebied overeenkomt met een lage gevoeligheid met een oppervlakte van 326.875 ha en een gemiddelde gevoeligheid die overeenkomt met 6.875 ha, gelegen ten westen van de gemeente, waar ze zich bevinden de steden Villa Nueva, Guamiandó, Gitradó en Mojaudó. De historische kaart van de ontwikkeling van aardbevingen in de gemeente Quibdó van 1951 tot 1994 wordt ook gepresenteerd, waar te zien is dat het dorp Tagachí de hoogste frequentie heeft.

Landbouw vormt hun primaire activiteit en de belangrijkste bron van levensonderhoud; mannen met bijlen en soms met kettingzaag maken de socola en de tombe van de berg. Weegbree, rijst, maïs, cassave en suikerrietgewassen worden gezaaid, meestal met een stok. Bij wijze van uitzondering commercialiseren ze bakbananen, bananen en maïs in Quibdó. Het teeltsysteem is rudimentair. Braaklegging wordt gemaakt op de oevers van beken en beken, die elke twee tot vier jaar roteren.

De jacht wordt uitsluitend uitgevoerd voor consumptie, de meest geconsumeerde soorten zijn guagua, tatabro en enkele vogels. De veeteeltsector blijft belangrijk, vertegenwoordigd door het fokken van varkens en enkele vogels, ook door te vissen op sardines, guacuco, mojarra, micuro en mollig.





El Chocó wordt goed ontvangen door het Colombiaanse toerisme. Vanwege zijn brede biodiversiteit en schoonheid. De prachtige rivieren, vochtige en ongerepte bossen die iedereen inspireren en motiveren om hun vakantie door te brengen aan onze Pacifische kust. Onder de beste toeristische trekpleisters zijn onder andere Bahía Solano, San Francisco de Icho en Tutunendo.

---