---

El Carmen de Viboral werd gesticht in 1752, hoewel anderen al hun boerderijen op het gebied van de karmelieten hadden gevestigd, pater Fabián Sebastián Jiménez de Fajardo en Duque de Estrada cura de Marinilla en zijn broer Juan Bautista, met slavenarbeid, een boerderij van Recreatie- of rustplaats die de naam Carmen kreeg, waarin ze een kapel bouwden.

El Carmen de las Cimarronas werd bevolkt door kolonisten, arbeiders, dagloners, inheemse mensen en slaven die zich toelegden op landbouw, veeteelt en de exploitatie van primitieve bossen.

De primitieve kolonisten waren de Tahamíes-indianen van de Quiramas-indianenstam.

In de laatste jaren van de 18e eeuw, in 1787, werd het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Carmen meegenomen uit Quito en gezien de toename van de bevolking, werd verzocht om de bouw van El Carmen in de parochie. In 1807 werd de categorie parochie toegekend met de naam Nuestra Señora del Carmen de Viboral. Met de parochie werden hem de eerste grenzen toegekend; van daaruit werd het zijn eigen territorium erkend.

Het wordt door de traditie beschouwd, hoewel er geen administratieve handeling met betrekking tot de burgerlijke bouw van het parochiedistrict bekend is, dat El Carmen zijn leven begon met een eigen bestuur in 1814.

Aanvankelijk heette het de Site van Onze-Lieve-Vrouw van Carmen de Cimarronas. De haciënda waar de bevolking begon, kreeg de naam El Carmen, waarvan de ene versie aangeeft dat vanwege de toewijding aan deze maagd, en een andere versie, vanwege de schoonheid van het landschap dat de Spaanse kolonisten deed denken aan de tuinen of Cármenes van Granada, in Spanje. Het ding over ´´El Viboral´´ is blijkbaar te wijten aan de slangen die overvloedig aanwezig waren op de rechteroever van de Cimarronas-rivier.

De identiteit van de karmelieten is gebaseerd op een geschiedenis die spreekt over hun rassenvermenging, vooral tussen inheemse volkeren en blanken, een cultuur die werd opgebouwd in de 18e en 19e eeuw onder de vorming van de religieuze en morele macht van de katholieke kerk, het leven op het platteland en vee. De houding van neutraliteit en onafhankelijkheid die de Karmelieten moesten ontwikkelen omdat ze middenin de conflictueuze relaties zaten die Rionegro en Marinilla met elkaar hadden. Leren om interne conflicten te overwinnen, aan het einde van de 19e eeuw en tijdens de eerste helft van de 20e eeuw, gegenereerd door het geschil over grondgebied, de machtsuitoefening en de opkomst van nieuwe levensvormen die werden geïntroduceerd door degenen die aardewerk brachten. De assimilatie van de veranderingen waarmee keramiek de wereld opende voor de karmelieten. Het werk van vrouwen in fabrieken, sinds het begin van de 20e eeuw. De kracht die hij aan de gezinsvereniging gaf door niet-migratie van mannen naar andere landen op zoek naar levensonderhoud.





El Carmen de Viboral is een gemeente in Colombia, gelegen in de oostelijke subregio van het departement Antioquia. Het grenst in het noorden aan de gemeenten Marinilla, Cocorná en El Santuario, in het oosten aan de gemeente Cocorná, in het zuiden aan de gemeente Sonsón en in het westen aan de gemeenten La Unión, La Ceja en Rionegro.

El Carmen de Viboral staat bekend als de bakermat van de ambachtelijke keramiek, omdat het de plaats is waar verschillende keramiekfabrieken staan, naast de goede reputatie die ze hebben.

Abbr Beschermde oorsprongsbenaming (BOB): Blauwe parel uit oostelijk Antioquia.

De gemeente is verdeeld in zeven townships: Santa Rita, Santa Inés, Aguas Claras, Alto Grande, La Esperanza, La Madera en La Chapa en 2 bevolkingscentra, La sunken en La aurora.

Het heeft 57 routes, waaronder La Milagrosa, Campo Alegre, La Florida, La Linda en San José. La Aguada, La Cascada, La Represa en La Cristalina.

Toegangsroutes

Route 1: Medellín Bogotá Highway (Medellín-Belen-Rionegro - El Carmen)

Route 2: Santa Elena (Medellín-Santa Elena-Airport-Rionegro-El Carmen)

Route 3: Las Palmas (Medellín-Rionegro - El Carmen)

Route 4: The Sanctuary-El Carmen

Route 5: La Ceja-El Carmen

Route 6: La Unión-El Carmen

Afstand tot de gemeente Rionegro, 10 kilometer

Afstand tot de gemeente Santuario, 12 kilometer

Afstand tot de luchthaven José María Córdova 25 km.

Afstand tot de stad Medellín, 54 kilometer

De gemeente El Carmen de Viboral ligt in het centrale gebergte van de Andes, in de San Nicolás-vallei ten oosten van het departement Antioquia. De gemeente heeft drie thermische vloeren, de hoogte varieert tussen 800m en 3.000 meter boven zeeniveau, waardoor allerlei gewassen mogelijk zijn zoals: bonen, aardappelen, maïs, avocado's, boomtomaten, bramen, peulvruchten en groenten en aromatische planten.

Economie

Het is gebaseerd op de handel, de keramische industrie en de landbouw van aardappelen en cabuya, maïs, groenten, bonen, peulvruchten en bramen en ander fruit dat typerend is voor het klimaat

El Carmen de Viboral heeft ook industrieën zoals:

Exploitatie van aardewerk

Voedsel- en keramische industrie

In de veehouderij zijn de vee-, vlees-, melk- en graanindustrieën actief, zoals bonen en maïs

De stad heeft belangrijke onderzoeks- en onderwijscentra, zoals het cybercentrum van de Universiteit van Antioquia, het hoofdkantoor van de De Oriente sectionele Universiteit van Antioquia, de Nationale School voor Keramiek ´´ Jorge Eliecer Gaitán technisch industrieel instituut, het Antioquia Technologisch Park , Het Carmen de Viboral Instituut voor Cultuur, onder anderen. Dat bevordert de industrie en productiviteit in de nieuwe generaties van de regio.





Gastronomie

Typerend voor de bevolking zijn de Arepas de chócolo en kazen, maar ook heerlijke zoetigheden en andere Antioquia-gerechten zoals de internationale Bandeja paisa.

Historisch artistiek erfgoed en ecologische bestemmingen

Keramische fabrieken

Landelijke boerderijen

Instituut voor Cultuur

Congrescentrum. Het wordt Quirama Enclosure genoemd en is een imposante en beroemde plek in het hele land, waar ´´thinking tanks´´ van groot kaliber en allerlei soorten evenementen zijn ontwikkeld; het ligt ook midden in een groen landschap dat betovert

Lineair park El Pórtico. In de vorm van een halve maan, waarin voorbeelden van serviesgoed zijn dat typisch is voor de regio

Begraafplaats. Het heeft groene zones, tuinen en verschillende soorten bomen, zoals pijnbomen en palmbomen. Het is een grote plaats en ligt aan de kant van de weg. De ingang leidt naar een tempel met een rode koepel en bovenaan een kruis

La Alhambra Park. Het is een miniatuurpark omgeven door groen. Het heeft houten stoelen, koloniale lampen, een monument voor La Mujer - die een kind draagt ​​- en een ander voor de Virgen del Carmen met de zin: ´´Refugium peccatorum ora pro nobis´´; ook een plaquette met de tekst: ´´ Ter nagedachtenis van de deugdzame man van God, priester Ruperto de Jesús Betancur, eer en vrede van zijn karmelieten. El Carmen de Viboral 1 november 1982

El Picacho herfst. 13 meter hoge waterval van de Cocorná-rivier. Het water is helder, transparant en koud

Sixto Arango Gallo Huis van Cultuur. Het is de promotor van de culturele diversiteit van de gemeente, de kunsten, brieven en alle manifestaties, onderscheidende, spirituele, materiële, intellectuele en emotionele kenmerken van de karmelietengemeenschap. Het is tastbaar en immaterieel cultureel erfgoed, vanwege de schoonheid, traditie en architectuur van het gebouw en vanwege het historische werk van training, promotie en bevordering van lokale culturele activiteiten in dialoog met andere culturen.

Monument voor Simón Bolívar. Dit beeld staat op een sokkel van steen en marmer en heeft twee platen waarop staat: ´´Hij die alles achterlaat om nuttig te zijn voor het land, verliest niets en wint als het hem wijdt. Bolívar 1814 - 1989. El Carmen de Viboral, 175 jaar eeuwigdurend getuigenis van de kampioenen van vrijheid en vervalsers van de gemeente. 11 november 1989, Vereniging voor Openbare Verbeteringen´´. De andere zegt: ´´De gemeenteraad, periode 2001 - 2003, brengt hulde aan zijn oprichters ter herdenking van het 250-jarig leven van Carmen de Viboral. December 2003´´.

---