---

Er zijn verschillende hypothesen rond de oorsprong van Neiva. Sommigen beweren dat het door de Spanjaarden is gegeven, gezien de gelijkenis met ergens in Portugal of de Antillen.

Het woord Neiva lijkt echter een meer universele oorsprong te hebben: NEIVA OF NIEVA, is de naam van een rivier in West-Rusland. Het is ook de naam van een dorp in Rusland, het is de naam van een dorp in Piemonte, de naam van een rivier in Portugal NAYBE, het betekent slang in de wiegtaal, in de kronieken van de verovering staat er: 'Er was een beroemde vallei waarvan de heer Zijn naam was Neiva en Juan de Castellanos, de grote kroniekschrijver van de Huilense-verovering, schrijft "eindelijk gingen ze naar de vlakten van NEIBA die ze goed bevolkt vonden"

Er wordt ook beweerd dat de Spanjaarden het deze naam gaven vanwege de gelijkenis met de Neyba-vallei in Santo Domingo, ook in zijn boek El Huila y sus Aspectos suggereert de historicus Joaquín García Borrero dat de naam Neiva afkomstig zou kunnen zijn uit Haïti, waar de Spanjaarden vonden een rivier die de inboorlingen NEYVE of NEYVA noemden.

De stad had een actieve deelname aan de beweging van de Communards, op 19 juni 1789 trok het Commune-hoofd Toribio Zapata Neiva binnen, die de gouverneur van de provincie Neiva, Don Policarpo Sánchez, vermoordde en op zijn beurt werd gedood door kapitein Pedro López. van de Gouverneurswacht.

In 1810 koos de stad tijdens de Onafhankelijkheidskreet partij voor vrijheid en zo kwam op 8 februari 1814 de magistraat van justitie, burgemeester Anastasio Ladrón de Guevara, in opstand tegen de provincie Neiva door middel van de wet van de dezelfde datum en de grondwet van de provincie werd afgekondigd op 31 augustus 1815.

Neiva droeg met het bloed van haar kinderen bij aan de bevrijdingsprestatie, en onder haar helden zijn onder andere BENITO V, FERNANDO SALAS, FRANCISCO LOPEZ, JOSE MARIA LOPEZ, LUIS JOSE GARCIA, MANUEL ASCENCIO TELLO, MARIANO VASQUEZ POSSE EN GALAVIS, de dichter Guerrero JOSE MARIA TELLO, Juan Antonio SAMPER, ANTONIO PIEDRAHITA, Hermogenes Cespedes, AMBROSIO ORTIZ, hipolito Perdomo, Miguel CUELLAR JOSE Oliveros, JUAN IGNACIO Vanegas, JOSE IGNACIO LOPEZ Carlos AGUSTINERO José GUINTERIO PRESIDENT Carlos AGUSTÍNOSE QUINTERIO en JUANCIA VINTERICENTE, JOSE GUINTERICRE JOSE JOAQUIN BUENDÍA, onder de officieren, uit de soldaten die zich bij de zuidelijke campagne voegden.

De groei van de stad verliep traag: van 3.085 mensen in 1.779 naar 1.600 mensen in 1.810, volgens het rapport opgesteld door de pastoor van Neiva (begin 19e eeuw), tot 1.912 mensen met een bevolking van 9.600 inwoners. met een groei van 8.000 mensen gedurende 102 jaar.

Sinds de oprichting in 1612 heeft de stad de Spaanse techniek overgenomen die overeenkomt met de Amerikaanse tropische droogte, waarbij kernen werden gevormd rond een centraal plein dat de belangrijkste religieuze, burgerlijke en educatieve gebouwen groepeerde. Vervolgens werden met de afbakening van een raster- of vierhoekschema, gebaseerd op het rigide systeem besteld door Carlos V voor de indeling van de steden in de Spaanse koloniën, de woningen verdeeld over zes buurten gegroepeerd: El Centro, San Pedro, Los Martires, Cantarranas , Quebraditas en La Toma; De stedenbouw is beperkt tot geplaveide straten met platte huizen met dikke muren van geslagen aarde die weerstand bieden aan aardbevingen en andere fysieke verschijnselen, brede dakranden, doorgaans smalle ramen, steile rieten daken en tegels van klei en grote deuren met zware kozijnen .

In deze eeuw, vanaf de jaren dertig (30), begon de stad met een versneld groeiproces, een fenomeen dat alle steden van het land gemeen hebben waar het economische proces, de bevolkingstoename, de toegenomen cultuur, enz. , veroorzaakte een verandering in stedelijke modellen waarin de rigide rasterlay-out, toegepast zonder discriminatie op landen van alle topografische, ecologische en technische omstandigheden, plaats maakte voor stedenbouw die zich aanpaste aan de topografie, waarbij wegen werden aangelegd die belangrijke stedelijke nederzettingen verenigen, waarvan Kruisen worden gewaardeerd door rotondes, monumenten of gebouwen.

Nadat hij met de veroveraar Gonzalo Jiménez de Quesada de jurisdictie van deze gebieden had afgesproken, gaf de gevorderde Sebastián de Belalcázar kapitein Juan de Cabrera de opdracht om de stad te stichten, een feit dat een paar kilometer boven het stedelijk gebied van Campoalegre werd uitgevoerd, op de site Vroeger bekend als "LAS TAPIAS", op de oostelijke vlakte op de rechteroever van dezelfde rivier, een plaats die tegenwoordig bekend staat als NEIVA VIEJO, domein van de TAMAS-indianen, in het jaar 1539.

Elf jaar later, in 1551, werd de stad verwoest door de Indianen en door kapitein Juan Alonso, die de leiding had over de regering, overgebracht naar de plaats die vandaag de stad Villavieja bezet, de tweede fundering die werd verwoest door de Pijao-stammen. , waardoor de Spanjaarden zich terug moesten trekken in de stad TIMANA.

Ten slotte, op de plaats die ze momenteel bezet, werd op 24 mei 1612 de stad Neiva voor de derde keer gesticht door Don DIEGO DE OPINA Y MEDINILLA, kapitein-generaal en deurwaarder.





Neiva, de hoofdstad van het departement Huila, heeft een oppervlakte van 1.533 km, is 442 meter boven zeeniveau en heeft een gemiddelde temperatuur van 28ºC. Neiva werd aanvankelijk in 1539 opgericht door Juan de Cabrera; het werd echter vernietigd als gevolg van confrontaties tussen aboriginals en veroveraars. In 1551 stichtte de Spanjaard Juan Alonso het opnieuw op de plek waar Villavieja nu is; op dezelfde manier werd het vernietigd zoals zijn voorganger. Uiteindelijk stichtte kapitein Diego de Ospina y Medinilla het op de huidige locatie, op 24 mei 1612.

Neiva ligt tussen de mondingen van de Ceibas en de rivier de Loro, in het centrum van een gebied dat rijk is aan olie, goud, zilver, koper, ijzer, steenkool en kalk. Haar geschiedenis is nauw verbonden met Tolima en Ibagué, zozeer zelfs dat ze tijdens de kolonie en de eerste jaren van de Republiek alle drie deel uitmaakten van hetzelfde grondgebied. In 1814 verklaarde de provincie Mariquita zichzelf onafhankelijk en vestigde haar hoofdstad in Honda. In 1824 werd deze provincie georganiseerd met de kantons Honda, Mariquita, Ibagué en La Palma, gebieden die tegenwoordig deel uitmaken van Tolima en Huila. In 1857 werden in plaats van provincies departementen opgericht en werd het grondgebied, dat al sinds 1851 Ibagué als hoofdstad had, herverdeeld. In 1861 werd de soevereine staat Tolima gecreëerd, met als hoofdstad Purificación en later, in 1886, werd het omgevormd tot een departement, en op grond hiervan werd het departement Huila opgericht met als hoofdstad Neiva.

Het hydrografische systeem van de gemeente omvat de stromingen die langs de hellingen van de twee bergketens naar de Magdalena-rivier afdalen; Onder hen vallen de rivieren Baché, Cachichí, Cajones, Ceibas, Fortalecillas, Loro en Yaya op.

De belangrijkste economische activiteiten zijn landbouw, veeteelt en handel, de belangrijkste gewassen zijn cacao, koffie, banaan, rijst, bonen, sorghum. De veeboerderij heeft een opmerkelijke ontwikkeling doorgemaakt, vooral het vee. Goud-, zilver-, kalksteen-, marmer- en kopermijnen worden geëxploiteerd. De industriële activiteit is niet erg ontwikkeld; er zijn fabrieken van constructie-elementen en zepen; De ambachtelijke productie van textiel en figuren van klei is belangrijk. De handel is zeer actief, aangezien Neiva de belangrijkste stad in het zuidwesten van Colombia is geworden en de as van de economie van de departementen Huila, Caquetá en Putumayo.





Sinds de koloniale tijd vormen de Fiestas de San Juan en San Pedro de meest trotse culturele traditie van Huila. Geboren uit de gebruiken van het platteland en de kleine stad, blijft dit feest een herinnering aan oude tradities.

Het Nationale Bambuco-festival begon ter ere van San Juan Bautista. Een heilige uit het oude christelijke Europa, die de Spanjaarden naar Amerika brachten.

In 1790 gaf de gouverneur van deze provincie, don Lucas de Herazo, opdracht tot de viering van een speciaal festival als een daad van gehoorzaamheid aan de koning van Spanje. Het was een feestvreugde die in juni 10 dagen duurde, waarbij een reeks activiteiten werd besteld waarbij de mensen tussenbeide kwamen. Een van deze activiteiten was het stierenvechten.

Er was ook de deelname van mojiganga's die vandaag overeenkomen met de groepen die de deelname van de mensen zouden moeten hebben.

Deze feesten zijn ontstaan ​​om ´´De Jura´´ te vieren. Dit is hoe de activiteit van gehoorzaamheid en respect voor de koning van Spanje toen werd genoemd. Alle steden van het departement, bestuurd door de parochie van elk, namen deel. De traditie breidde zich uit tot het punt dat San Juan een landelijk festival was en San Pedro een stadsfestival; maar de twee werden verenigd door verscheidene dagen van voortdurende vreugde.

De festiviteiten duurden voorheen acht dagen, als volgt verdeeld: 24 juni San Juan, San Eloy 25, San Eloicito 26, San Churumbelo 27, San Pedro 29, San Pablo 30 en 1 juli, San Pablito, San Churumbelo en San Churumbelito.

Op San Juan, 24 juni, werden de boerenvrouwen wakker met bloemrijke olán-petticoats, opzichtige halskettingen van pioenrozen met kleine straalkralen, halslijnen met afsnijdsels en veel kant en perendines.

Het werd gevierd in de velden, meestal in de vorm van familie- of groepswandelingen, aan de oevers van een rivier waar een ´´ranchería´´ werd opgericht, na de wandeling, de traditionele barbecue.

San Pedro 29 juni werd gevierd in het stedelijk gebied van de stad en werd gekenmerkt door de parade, de kop van een haan, de prijsstok, buskruit, cognac en muziek met het harmonieorkest.

De tweede fase van de sampedrinas-festiviteiten vindt plaats vanaf 1952; Het werd gevierd in de oude faciliteiten van de sociale club met een levendig feest, waar een groep rajaleña's in de samenleving verscheen. De eerste tekenen van het festival dateren echter uit 1956, waar de eerste typische parade door de straten van de stad werd georganiseerd.

Al deze antecedenten leidden tot de goedkeuring van Verordening 064 (27 december 1960). De directie voor toerisme opdragen de Reinado del Bambuco te organiseren, wedstrijden openen met prijzen voor de beste muzikale ensembles, volksdansen, praalwagens, en de slijterij en de departementale schatkist machtigen om de kosten van de organisatie van het feest en de van de kandidaten die deelnemen aan het bewind.

Op 7 december 1959 keurde de afdelingsvergadering van Huila verordening nr.44 goed. Waarmee het typische festival van Huila wordt gepromoot en het afdelingsvolk wordt opgericht. Evenals het machtigen van de slijterij en de departementale schatkist om de kosten van de organisatie van de partij en die van de kandidaten die aan de regering deelnemen te dekken.

De geboorte van de San Juan- en San Pedro-festiviteiten getuigt van de legalisatie ervan om ´´de eed´´ of gehoorzaamheid aan de koning van Spanje Carlos IV te vieren en de ordonnantie 064 van 1960 die de organisatie opdracht gaf om ´toerisme te leiden del Reinado del Bambuco, open wedstrijden met prijzen voor de beste muzikale ensembles, volksdansen, praalwagens.

Het festival heeft in zijn programmering:

Departementale Dansbijeenkomst

Nationale en internationale dansbijeenkomst

Afdelingsvergadering van Rajaleñas

Ontmoeting met traditionele Bambuco

Afdelingsvergadering van bands

Nationale competitie en muzikale interpretatie

Nationale competitie voor muzikale compositie

Populair bewind van Bambuco

Departementale Koninkrijk Bambuco

Nationale regering van Bambuco

Departementale bijeenkomst van landelijke muziek

Ontmoeting met traditionele Bambuco voor kinderen

Kinderbijeenkomst van de Sanjuanero-dans

Rajaleñas kinderbijeenkomst

Chirimías bijeenkomst

Kinderbijeenkomst van boerenmuziek

Bijeenkomst van meestervaklieden

Vergadering van Huilenses-componisten

Departementale Bands Meeting

Bijeenkomst van muziekgroepen uit de Andes

Hall Dance Encounter

Festival van alternatieve muziekbands

Populaire tablado's

Drie sampedrinas-platforms

Terugkeer van koloniën.

Het Folk Festival, Reinado Nacional del Bambuco en International Festival of Folklore wordt door het National Network of Folklore Festivals of Colombia beschouwd als een van de best georganiseerde festivals, die alleen kunnen worden bijgewoond door groepen met een erkende artistieke carrière. Voor het departement Huila en voor Colombia is het van vitaal belang om het festival te blijven houden, dat, naast het tonen van onze regio als maker van culturele manifestaties, Huila-mensen trots maakt op hun land en er steeds meer voor gaan inzetten.



Neiva heeft een aantal gebouwen van historisch belang, zoals het nationale gebouw, het treinstation, de Hacienda Matamundo, de koloniale tempel en de kathedraal van de Onbevlekte Ontvangenis. Een groot aantal monumenten sieren de stad, waaronder de volgende: het Monument voor de Colts, het Monument voor de Cacica Gaitana en het Monument voor de Race.

---